Palestine Map 2007

OPINIE – In de eerste twee delen van ‘Ons geliefde Palestina’ werd reeds gesproken over de eerste bewoners van Palestina, nl de de Kanaänieten (deel I) en de kapitale blunder ‘Balfour verklaring’ en diefstal van Palestijns gebied (deel II). Het zijn stukken gebaseerd op het artikel van Dr. Moeh’sin Moh’ammed Saalih’ (‘Ons geliefde Palestina’).

De onterechte verdeling / gesloten grondgebied 
De San Remo Conferentie (april 1920) gaf het mandaat van Palestina aan Engeland, maar ondertussen was al wel bekend dat er een thuisland voor joden in Palestina zou komen. Zo nam het aantal joden toe van 55.000 (1918) tot 646.000 (1948). Was het aantal in het begin nog 8 procent, kater werd het aantal joden 31 procent van de bevolking in Palestina. Daarbij hoorde ook dat – met behulp van het westen en met name Engeland – het ingenomen gebied van 500 dunam (2 procent van het land) toenam tot bijna 2 miljoen dunam (bijna 7 procent). In deze tijd was het ook al zo, dat de wereld toekeek en niets deed. 

Het zionisme staat bekend als een politieke beweging die eigenlijk maar één doel heeft en dat is het verenigen van joden van de diaspora om zo te komen tot een joodse staat op gestolen Palestijns grondgebied. Was het zionisme tot aan de Tweede Wereldoorlog (WWII) een minderheid stroming onder de joden, echter door de WWII veranderde dit. 
Tot 1948 konden de zionisten economische, politieke, militaire, sociale en educatieve fundamenten opzetten voor een joodse staat. Zo waren er in 1948 bijna 300 nederzettingen, was er een krijgsmacht opgericht van zo’n 70.000 man en was het wachten op het moment om de staat uit te roepen. En dit alles kon gebeuren omdat het westen bereid was om alle hulp te bieden die er was. 

In hun strijd voor hun eigen land hebben de Palestijnen de bezetting van Engeland verworpen, net als het plan van de zionisten tot een eigen staat. Leiders van de Palestijnen (zowel van Islamitische als nationale bewegingen) hebben de bevolking gemobiliseerd tegen de bezetters. Zo kwamen er de Al-Quds Revolutie (1920), de Yafa Revolutie (1921), Al-Buraq Revolutie (1929), Oktober Revolutie (1933), de beweging van Al-Qassam en de Heilige Jihad Organisatie. Tussen 1936 en 1939 ontstond een volledige opstand, waardoor het beleid van Engeland veranderde. Een van de beloftes was te komen tot een Palestijnse staat (binnen 10 jaar), die overigens reeds bestond. Daaraan werden 2 andere afspraken gekoppeld: het stoppen van de verplichting van het verkopen van Palestijns land aan joden en het stoppen van emigratie van joden naar Palestina. Voor beide beloftes stond 5 jaar. Echter in 1945 werden al beloftes door het westen en met name door Engeland van tafel geveegd. 

Overgangsfase en de reactie van Arabische landen
De periode tussen 1948 en 1967 werd beschreven als een overgangsfase. Egypte, met als leider Djamal Abd al-Nasser (Gamal Abdel Nasser), ging aan de slag om Palestina te verdedigen. Gamal Abdel Nasser wilde een lening van het westen om de Aswandam op de Nijl te kunnen bouwen. Aangezien dit niet werd geregeld, werd de nationalisering van het Suezkanaal op 26 juli 1956 afgekondigd. Hierna ontstond de Suezcrisis, die begon met de aanval van de Joden en de bezetting van het Sinaï Schiereiland, Gaza en het Suezkanaal. Het westen – vooraf afspraken gemaakt met de joden – eiste dat de troepen zich zouden terugtrekken. Egypte weigerde dit – daar dan het Suezkanaal en de Sinaï ingeleverd moest worden -, waardoor de Franse en Britse troepen op 5 november landden bij het kanaal. Beschreven is dat de joden de Egyptische troepen hadden verslagen.  

Egypte sloot de Golf van Akaba in 1967 en stuurde troepen naar de grens, wat resulteerde in de Zesdaagse Oorlog. In die tijd maakten Palestijnse leiders de weg vrij voor een Arabische oplossing, echter het leiderschap van Arabische landen waren niet krachtig genoeg om met de juiste oplossing te komen. En de zionistische eenheid breidde het leger uit met hulp en steun van het westen. 
Ondertussen was in 1964 de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) opgericht onder leiding van Ah’med ash-Shagangiri. De PLO was opgericht op initiatief van de Arabische Liga. Het doel van de organisatie was de vestiging van een democratische, seculiere Palestijnse staat in Palestina. Uit angst dat hij de PLO niet de baas kon, heeft Gamal Abdel Nasser de PLO gesteund. Maar er werden steeds meer organisaties opgericht. Zo was in 1957 Al-Fatah (‘Fath’ organisatie) opgericht. 

De PLO wilde Palestina bevrijden middels een militaire opstand, wat bijzonder goed viel bij de Palestijnen. In 1968 gingen de Palestijnse organisaties samenwerken onder naam en vlag van de PLO. Deze vernieuwde organisatie werd geleid door Yasser Arafat, die tevens ook de leider was van Al-Fatah.
Voorzitter van de PLO, Yasser Arafat, was ook de leider van Al-Fatah (‘de overwinning’), die sinds 1968 binnen de PLO opereerde. Het westen duidt Al-Fatah vaak aan als een guerrilla organisatie. Het was de eerste en grootste bevrijdingsbeweging, waarvan Yasser Arafat medeoprichter was.  

Binnen de PLO was een militaire afdeling, het Palestijnse Bevrijdingsleger (PLA) ofwel Jaysh at-Tahrir al-Filastini. Men zegt dat deze militaire tak opgericht is tijdens de top van de  Arabische Liga in 1964 (missie: om de joden te bestrijden). Bepaalde sites geven aan dat het Palestijnse Bevrijdingsleger nooit onder daadwerkelijke controle heeft gestaan van de PLO, maar meestal werd gecontroleerd door verschillende (gast) regeringen, waarbij het vaakst Syrië wordt genoemd. 
PLA bestond van oorsprong uit 3 brigades: Ayn Jalut (gevestigd in Gaza, dat bestuurd werd door Egypte), Qadisiyyah (gevestigd in Irak, vanaf 1967 in  Jordanië) en Hattin (gevestigd in Syrië). Meestal werden de brigades bemand door Palestijnse vluchtelingen en stonden ze onder controle van de gastlanden. Formeel stond de PLA onder bevel van de militaire afdeling van de PLO, echter in de praktijk gaven de betrokken regeringen de controle over de brigades niet op. 
Sinds de PA zijn de meeste troepen van de brigades in Egypte en  Jordanië geïntegreerd in de veiligheidstroepen van de PLO. Mogelijk zijn er nog zo’n 4.500 manschappen in Syrië. 

(Bronnen: Uw Keuze, Islam House, Muslim Library, Wikipedia, Gaz Wiki, Fr Wiki, Khamakar News Agency) 

Henny A.J. Kreeft
Onafhankelijke Burger Journalistiek 

© Khamakar News Agency / 31.08.2023

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door MonsterInsights