Er zou een lintje uitgereikt moeten worden op Koningsdag voor het openbaar vervoer. Zeker na zo’n dag als woensdag 26 april. Ik had een afspraak in een grote stad. Althans ik dacht dat Apeldoorn een grote stad was. Maar het viel zwaar tegen. In alle hoedanigheden. Er was wel een ‘mooi gebouw’ vlak bij het station: verpauperd met vele ruiten ingegooid, zowat naast een nieuw aangelegd plein voor het station.
Feest nummer 1
Enfin, ik ben dus op pad gegaan en heb in Harderwijk de stadsdienst bus 1 genomen naar het station. Nu is Harderwijk NS station een sprinterstation, wat inhoudt dat er alleen maar sprinters stoppen van de lijn Utrecht – Zwolle v.v. En om in Apeldoorn te kunnen komen, moet men dus eerst naar Amersfoort om over te stappen op de intercity naar Apeldoorn.
Feest nr. 1. Men komt aan op perron 6 en moet naar spoor 2. De tijdsruimte om over te stappen is enkele minuten. Genoeg tijd om de aansluiting te … missen. Ik was nog niet eens op het perron en zag, voelde zelfs, de trein wegrijden.
Dat betekent dus een half uur wachten. Gelukkig was aan de andere kant van het station een groot complex met kantoren. In 2 van die kantoren werd vergaderd en dat was goed te volgen: grote schermen, zeer enthousiaste medewerkers die druk gebarend stonden te vergaderen en om de zoveel tijd naar buiten ‘moesten’ om te roken. Een rookvrije ruimte, dus ….
Komt er dan eindelijk een trein en ja hoor, de intercity naar Enschede. Deze gaat via Apeldoorn. Dat is hem en dus de volgende stop.
Vooraf had ik de route op mijn mobiel gezet. Makkie toch? Mis dus. Ik moet toegeven, het was een mooie tocht naar Apeldoorn met een mooie omgeving rond het spoor. Vele bloemen, soms met bergen en heide en omgekeerde vlaggen hier en daar.
Feest nummer 2
Eenmaal aangekomen in Apeldoorn, de ‘normale route’ gevolgd om het station uit te komen en een bus te zoeken. Dit bleek dus de lange route te zijn. Er bleek een kortere route te zijn die meteen naar de bushalte ging. Daarna buslijn 10 zoeken. Het was de eerste keer in Apeldoorn – vooralsnog blijft het daar even bij – en dus vraag je aan de chauffeur naar de juiste halte. Naam gegeven van de straat. Ja, dat is makkelijk, krijg je als antwoord, want het is de tweede halte.
Die tweede halte – met de naam van de straat van mijn afspraak – klopte, echter de straat lag om de hoek en was zo verschrikkelijk lang. Dus moet je gaan vragen aan mensen die er fietsen en lopen, waar het gebouw is waar ik moet zijn.
Het leek namelijk een soort industrieterrein te zijn. Echter de meesten wisten het gebouw niet te staan en dus kreeg ik het advies om in een gebouw bij de receptie het maar eens te proberen. Het gebouw had een mooie naam: het Ontmoetingsgebouw. De aardige dame bij de receptie had het gebouw van mijn afspraak opgezocht en kwam er achter dat het nog bijna 3 km was.
Feest nummer 3
Dus heb ik de afspraak gebeld. Ondertussen had ik al een telefoontje gehad dat de contactpersoon ziek was en dat ik een afspraak zou krijgen met een vervanger. Vraag ik aan die persoon of deze niet naar het Ontmoetingsgebouw kon komen. Ik heb een half uur gewacht, maar dat kon dus niet en ik kon weer terug naar huis.
Op weg dus naar de dichtstbijzijnde halte. Daar stond een bord met de vermelding dat lijn 10 4x per uur kwam. Mooi niet dus, het bleek in de periode dat ik daar wachtte 1x per uur te zijn. Echter om de hoek was een andere halte en daar ben ik naar toe gelopen. Toen ik daar aankwam, reed net de bus weg. Maar in mijn ooghoeken zag ik lijn 10 aankomen en ik weer terug naar de eerste halte. Echter die bus reed door. Daarbij kwam dan nog dat het bushokje ook frequent werd gebruikt als rookruimte. Op het moment dat ik er zat, stonden er drie personen van een mogelijk gebouw waar op staat dat het een rookvrije ruimte is.
Ik weer terug naar de halte om de hoek om te wachten op de volgende bus. Na verloop van tijd weer op station, wachten op de trein. En dan met de intercity naar Amersfoort. En weer was het overstappen, van spoor 6 naar spoor 2. En ja hoor … de trein reed net voor mijn neus weg. Het was vreselijk koud geworden op dat perron, maar het was een kwestie van doorzetten.
Feest nummer 4
Dan eindelijk toch weer in Harderwijk aangekomen en naar de halte van lijn 1. De bus stond nog niet op de halte, maar wel op de rustplaats. Dus was het een kwestie van even wachten, dacht ik. Mis …
Een jonge dame die ook stond te wachten, vroeg of ik op lijn 1 wachtte. Ja dus. Ze zei, die is net uit de dienstregeling gehaald, vervallen dus. Ik gaf nog de opmerking van: “hoezo vervallen, daar staat hij toch?” De dienst was vervallen en dus moest ik weer een half uur wachten.
Gaat dan die bus – die er al een tijd stond – eindelijk rijden, vraag ik nog aan de chauffeur of er te weinig chauffeurs zijn, krijg je het antwoord: “Ja, altijd”. Geef ik de opmerking dat daarom de vorige dienst is uitgevallen, maar dat was niet bekend bij de chauffeur.
Een dagje OV van 9.58 tot 17.05 zonder dat afspraak door is gegaan. Echt het OV moet een koninklijke onderscheiding krijgen. En een klok voor op tijd rijden.
Het enige leuke aan die dag was het duo ‘Beekman en Beekman’, twee jongens, broertjes denk ik, die ‘s ochtends en ‘s middags voor mijn neus zaten. De beide jongens hebben constant zitten schaterlachen. Het was echt aanstekelijk.
Henny A.J. Kreeft
Onafhankelijke Burger Journalistiek
© Khamakar News Agency / 27.04.2023
