OPINIE – Als journalist ben je altijd met nieuws ‘zaken’ bezig en aangezien je niet overal tegelijk kan zijn, probeer je zoveel mogelijk nieuws digitaal binnen te krijgen. Een van de mogelijkheden is dat men zich inschrijft voor Nieuwsbrieven. Het is een aanrader, men krijgt echt van alles binnen, van zooi tot nieuws, van anti-Islam tot nieuws over Gaza. Dat laatste alleen als men er echt over wil schrijven en durft te schrijven. Want daarvoor zit de redactie met een rood potlood klaar, dat vaak tot aan Tel Aviv schijnt te reiken.
Boekenweek 2024
Zo kreeg ik deze week een Nieuwsbrief binnen van een bibliotheek die een uitnodiging stuurde over een boekbespreking. Nu ben ik niet zo’n boekbespreking fan, meestal is het gewoon een kwestie van het boek lezen en dat alleen als het past bij mijn ideeën en belevenis. Dat was dit keer dus absoluut niet het geval, maar toen las ik toch nog even de aankondiging en men weinige nekharen stonden meteen recht overeind. Dat men dit soort zaken schrijft, sorry, maar ik kan er echt niet bij.
Voor mij is geloof iets tussen mij en Allah en ik had gehoopt dat mensen die geloven ook hun geloof houden tussen zichzelf en hun of haar God. Maar nee, er zijn van die mensen die uit moeten treden uit hun geloof en dan meteen willen terugtrappen naar hun ex. Ex-geloof dan. Dit komt in de politiek voor, in de (recht) wetenschap en in de literatuur. En ondertussen versterkt men de rechts-radicale politiek, die bepaalde uitspraken voorlopig in de ijskast heeft geplaatst. Natuurlijk om ze dan weer later te gebruiken.
De Boekenweek – zoals de site zelf schrijft – is sinds 1932 hét jaarlijkse feest van het boek dat gevierd wordt in en met boekhandels, uitgeverijen, auteurs, bibliotheken en de media. De opzet van de Boekenweek is om zoveel mogelijk mensen te inspireren nieuwe boeken te kopen. Tevens zou men middels de week de liefde voor het boek vieren.
Dit jaar is het de 89e editie, die wordt georganiseerd van zaterdag 16 tot en met 24 maart. Het thema van de Boekenweek is ‘Bij ons in de familie’, waarbij het Boekenweekgeschenk geschreven is door de grootste schrijversfamilie van Nederland.
Daarvoor wordt er door bibliotheken ook het een en het ander georganiseerd, zoals een boekbespreking. En juist daarvoor kwam er een bericht of men mij kon verwachten. Toen ik de uitnodiging zag, dacht ik zoiets in de trant van ‘dat nooit’.
De zogenaamde uitnodiging ging over de Winnaar NS Publieksprijs 2021 die een bepaalde plaats zou aandoen in de Boekenweek. Het gaat hierbij over het boek ‘Ik ga leven’ (Lale Gül). Nu ga ik niet zeggen, dat ze haar geloof niet mag verlaten. Dat is haar stap en haar verantwoording die ze later voor Allah zal moeten afleggen. Tot zover dit. Maar de manier waarop het boek wordt ‘aangeprezen’ is nu net iets wat zeker niet bij me past. Als men de Islam verlaat, is het jammer maar wel haar verantwoordelijkheid en hoeft men niet dit soort zaken te zeggen of te schrijven.
Juist in de week met thema ‘Bij ons in de familie’ gaat men een boek van 2021 aanprijzen en dan nog een boek waarin alles wat slecht is, tot op het laatste punt uit de doeken wordt gedaan. Volgens bepaalde sites zou de schrijfster opgegroeid zijn in een streng Soennitisch gezin, waar ze veel dingen stiekem moest doen. Maar heeft ze dan ooit met haar familie gesproken over zaken en heeft ze daarbij dan ook uitleg gekregen? Uitleg zoals het in de Qur’an staat aangegeven. Ze weet dat make-up en sieraden niet wenselijk zijn, maar waarom wil ze dan die wel hebben? Is het noodzakelijk dat een moslima ‘s avonds laat thuis komt?
Ze vraagt zich af of ze moet leven als een kamerplant. Ik denk dat ze in Nederland best mag studeren en dat is zeker geen kamerplant, maar hard werken. Maar ze wil zoals andere jongeren die geen moslim zijn, dingen doen, die niet passen bij een moslima van die leeftijd. De manier waarop geschreven wordt, hoort ook niet bij een moslima. Waar het om draait is dat ze moslimjongens zag, die wel de vrijheid hadden om van ‘het leven’ te genieten. Het is dus een kwestie van gewone jaloezie. Maar de schrijfster vergat wel dat ze een moslima was, die doen de dingen anders dan de moslimjongeren.
Een ander punt dat me opviel is hoe ze spreekt over de ouders. In een zin heeft ze het over ‘mijn verwekkers’. Dit is een absoluut dieptepunt in het respect voor haar ouders en zeker ook voor de Islam. Zo staat in Surah Al An’am (6:151) onder meer “ … Wees goed en plichtsgetrouw voor jullie ouders … “ en dan zeg je niet ‘mijn verwekkers’ ! Tevens gaat ze dan verder over de toekomstige man die haar ouders voor haar heeft uitgekozen, die beschreven wordt als “ … een volstrekt humorloze, bloedeloze en Qur’an vaste … “ en dan gebruikt ze een bepaald woord, wat ik niet zal herhalen.
Wat is het probleem als een moslim de Qur’an kan memoriseren? Respect voor zo iemand. Ik zou graag willen dat ik de gehele Qur’an in het Arabisch kan memoriseren. Elke dag luister ik een Juz van de Qur’an. Dit is een-dertigste deel van de Qur’an zodat je in een maand weer de Qur’an doorgenomen hebt. Wat is daar mis mee? Als je als moslim opgevoed wordt – wat moslimouders vinden dat goed is voor de kinderen – moet je daar dankbaar voor zijn. Deze keuze wordt meegebracht door de ouders. Natuurlijk maak je als moslim fouten, dat doet elk mens. Maar je hoeft je niet af te zetten tegen je ouders of tegen de Islam. En dan durft de Nieuwsbrief nog aan te geven dat de schrijfster met veel humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap opzoekt. Als dit humor is, is het behoorlijk zwartgallig.
Vervolgens wordt gemeld door collegae dat het boek “ … Zeer grappig is geschreven … “ en “ … Een moedig boek dat lof verdient … “ Wel nu, veel plezier er mee, maar niets voor mij. Ik houd het wel bij de Qur’an en andere Islamitische boeken. Ondertussen schrijf ik over de oorlog tegen Gaza en andere zaken zoals hoe de wereld kapot gaat als we niet snel wat aan het klimaat doen.
(Bronnen: Hebban, Boekenweek 2024, Nieuwsbrief, Tijdschrift)
Henny A.J. Kreeft
Onafhankelijke Burger Journalistiek
© Khamakar News Agency / 04.03.2024
Quran Ramadan (© pixabay) 
