Verpleging in teamverband in ziekenhuis dat moet groeien

LELYSTAD – Trouw wist juni 1983 te melden dat patiënten van het Zuiderzee-ziekenhuis niet steeds nieuwe verpleegkundigen aan het bed zouden zien, middels het artikel ‘Een stoet van vreemde verplegers ontbreekt’. Daarnaast werd er al gespeculeerd over de groei van Lelystad – als hoofdstad van de provincie Flevoland – dat een eigen ziekenhuis nodig had en nog steeds heeft. 

Teamverband en bestuurscommissie  
De verpleging – zegt Trouw in het artikel van 1983 – in het gloednieuwe ziekenhuis zou gebeuren in teamverband, waardoor de patiënt steeds dezelfde verpleegkundige aan bed of bij behandeling krijgt. Hierdoor wordt mogelijke ergernis bij de patiënt voorkomen, maar worden ook eventuele fouten – onder meer doubleren – tegengegaan. Zo ontstaat er een betere band tussen patiënt en verpleegkundige en een grote mate van vertrouwen. Volgens het ziekenhuis zou dit één van de nieuwigheden van het ziekenhuis zijn, naast een bestuurscommissie. 

De gemeente van Lelystad had een aantal bevoegdheden overgedragen aan een bestuurscommissie, waarin de bevolking vertegenwoordigd was. De inspraak via de bestuurscommissie wilde niet zeggen dat de inwoners van de stad mee konden praten over medische handelingen. Uit deze inspraak werd al snel een succesje geboekt en dat waren de bezoektijden voor het ziekenhuis. In eerste instantie was er geen rekening gehouden met het feit dat een groot deel van de beroepsbevolking in Flevoland pendelt van en naar het werk. De rechtstreekse inspraak bracht hiervoor een oplossing, waarna de bezoektijden werden ingesteld van 16.00 tot 20.00 uur. 

Hoofdstad van Flevoland 
Op zich was het zeer vreemd dat in tijden van bezuinigingen en het sluiten van ziekenhuizen, juist in Lelystad een ziekenhuis geopend werd voor een bedrag van ruim 100 miljoen gulden – wat nu zo’n ruim 46 miljoen euro zou zijn. Maar in de IJsselmeerpolders was eigenlijk nauwelijks zorg op ziekenhuisniveau aanwezig tot het Zuiderzeeziekenhuis werd geopend. 
Natuurlijk was er een klein ziekenhuis in Emmeloord, maar dat vervulde alleen maar een regionale functie. Tevens had dit ziekenhuis niet alle specialismen, waardoor de inwoners eigenlijk waren aangewezen op ziekenhuizen in Zwolle, Kampen, Harderwijk, Amsterdam en eventueel Amersfoort. 

Nu het Zuiderzee-ziekenhuis was geopend, was er in de polder sprake van de specialismen algemene chirurgie, cardiologie, neurologie, longziekten, orthopedie,urologie, keel-, neus- en oorheelkunde, oogheelkunde, klinische bacteriologie, farmacie, anesthesie en pathologie-anatomie. 
Volgens berekeningen zouden voor de exploitatie 6.500 tot 8.000 patiënten voor een korte of langere periode moeten worden opgenomen. Men had het geloof dat – gezien de ervaringen – het aantal ook gehaald zou worden. Maar het grootste deel zouden poliklinische patiënten worden en dat werd verwerkt in het beleid van het ziekenhuis. Voor 1983 werd gerekend op zo’n 65.000 poliklinische handelingen. Bij poliklinische handeling moet men denken aan een röntgenonderzoek, long- en hartfunctieonderzoek, bloedafname, kleine chirurgische ingrepen en spoedeisende hulp. 

Het Zuiderzee-ziekenhuis is een middelgroot ziekenhuis met een capaciteit van 300 bedden, waar in 1983 zo’n kleine 400 mensen werkten. In eerste instantie werd gewerkt voor de bevolking van Lelystad en het omliggende gebied, zoals Dronten, Biddinghuizen, Swifterbant en Zeewolde.  Daarbij was reeds rekening gehouden met de groei van de bevolking in het verzorgingsgebied, onder meer het aantal van 195.000 inwoners in 1985 voor geheel Flevoland. Op het moment dat Flevoland samen met de Noord-Oostpolder 1 provincie zou worden, zou er al snel rekening worden gehouden met 400.000 inwoners. Volgens de bestuurders rechtvaardigden deze aantallen een ziekenhuis in Lelystad van deze omvang. 

(Bronnen: Delpher, Trouw)

Henny AJ Kreeft
Onafhankelijke (Burger) Journalistiek 

© Khamakar News Agency / 13.10.2025