Erkenning van de Palestijnse Staat

OPINIE – De Palestine Chronicle heeft afgelopen dagen laten weten dat het Verenigd Koninkrijk, Canada en Australië de staat Palestina hebben erkend en dat mogelijk Frankrijk en Portugal zullen volgen. Natuurlijk zal de bezetter van Palestina dwars blijven liggen – tenslotte houdt deze zich nergens aan – en zal Nederland voorlopig niets doen. 

Terminologie 
Maar wat wordt er eigenlijk erkend? De Palestijnse Staat – zoals veel landen aangeven – of Palestina – zoals het land al heel lang heet – of de Palestijnse gebieden – zoals Nederland neerbuigend steeds aan blijft geven? En waarom gebruikt men deze 3 termen naast en door elkaar? 

Palestijnse gebieden 
Volgens de site van NPO Kennis bestaan de Palestijnse gebieden – wat overigens een zeer neerbuigende en negatieve term is – uit de Gazastrook, de West Bank en Al Quds (Oost-Jeruzalem). Palestijnse gebieden geeft het gevoel dat het gebieden zijn in een ‘groter land’ als ‘onderdeel van dat land’. Tevens zegt deze site dat de Palestijnse gebieden bekend staan als de ‘bezette’ Palestijnse gebieden omdat – volgens de site – de bezetter van Palestina deze gebieden vanaf 1967 bezet houdt. In 2005 is die bezetter teruggetrokken uit de Gazastrook en sinds dat momen is het bestuur in handen van Hamas. Voor de West Bank ligt het bestuur voor een gedeelte bij de Palestijnse Autoriteit (PA) en voor een deel bij de bezetter van Palestina. Sinds 1967 is de hele stad Al Quds in handen van de bezetter, waarbij internationaal Oost-Jeruzalem wordt gezien als bezet gebied.   

Palestijnse Staat  
Wikipedia geeft aan dat de Palestijnse Staat bestaat uit de Gazastrook en de West Bank met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Tevens wordt aangegeven dat de PA beperkte autonomie heeft over een deel van die gebieden, maar dat de militaire controle van de West Bank in handen is van de bezetter van Palestina.  Daaraan gekoppeld geeft UvA aan dat de PLO in 1988 de onafhankelijkheid van de Palestijnse Staat heeft verklaard, waarna in 2004 een aantal landen de staat hebben erkend. 

Volgens de site van UvA zou de erkenning van Palestina juridisch complex zijn, daar er criteria zijn, die bepalen of een gebied als een staat kan worden beschouwd. Hierbij moet men denken aan een duidelijk afgebakend grondgebied, een permanente bevolking, effectief bestuur en het vermogen om diplomatieke betrekkingen aan te gaan. De bezetter van Palestina is van mening dat de Palestijnse Staat hier niet aan voldoet, echter zijn er veel landen geweest die ook niet voldeden aan de criteria en toch erkend zijn. Daarnaast wordt door de bezetting Palestina al heel lang gedestabiliseerd, waardoor de bezetter niet kan zeggen dat de Palestijnen aan effectief en stabiel ontzag ontbreken.  

Door erkenning van Palestina, kan de druk op de bezetter opgevoerd worden, daar als Palestina een staat is, het verboden is voor de bezetter om geweld te gebruiken tegen de Palestijnen. Dat zal – juridisch gezien – een heel ander verhaal worden, waarbij de internationale gemeenschap mogelijk harder en beter kan ingrijpen en sancties opleggen aan de bezetter.  

Palestina 
Volgens bepaalde ‘schrijvers’ gaat de naam Palestina terug tot ver in de oudheid en zou slaan op de Filistijnen, die zich volgens de gegevens rond de 13e eeuw v. Chr. in het toenmalige Kanaän vestigden. Later zijn daar andere volken bij gekomen, waardoor er regelmatig strijd werd geleverd. De Filistijnen zouden in het gebied blijven tot de Babyloniërs het gebied veroverden, waardoor een groot gedeelte van de bevolking van Palestina in ballingschap werd weggevoerd en een deel opging in de volkeren die om het gebied woonden. De naam Palestina die uit de oudheid kwam, werd later ook gebruikt voor het Mandaatgebied Palestina. In de tussenliggende tijd zou Palestina samen met Syrië tot een provincie zijn gevormd door de Romeinen.   

Erkenning door vele landen
In de afgelopen jaren hebben vele landen Palestina erkend, maar de bezetter van Palestina heeft daarop nauwelijks gereageerd, behalve dat het geweld richting de Palestijnen de laatste jaren alleen maar is toegenomen. Internationale rechtwetenschappers geven aan dat – na erkenning door landen – het verboden zou zijn dat de bezetter de Palestijnen aan zou vallen en geweld zou gebruiken. Maar ondertussen gaat de bezetter ook tekeer tegen andere landen in de omgeving – door de bekende smoes dat men het recht heeft om zich te verdedigen, terwijl ze bewust aanvallen uitvoert – die al heel lang zijn erkend door de wereldmaatschappij, landen en VN. Dus dat is een drogreden dat de bezetter niet zou aanvallen, daar hij zich van geen een regel wat aantrekt. 

Sterker nog: er vindt genocide plaats in Gaza. Volgens het Statuut van Rome van het International Strafhof, artikel 7, paragraaf 2 (b) is genocide gedefinieerd als

• het doden van leden van de groep 
• het toebrengen van ernstig lichamelijk of geestelijk letsel aan leden van de groep
• het opzettelijk opleggen van levensomstandigheden die erop gericht zijn de fysieke vernietiging van de groep geheel of gedeeltelijk te bewerkstelligen
• het opleggen van maatregelen die bedoeld zijn om geboorten binnen de groep te voorkomen
• het met geweld overbrengen van kinderen van de groep naar een andere groep 

(Gegevens van de site al-husayn). De genocide is ondertussen door de VN publiekelijk gemaakt en dagelijks vindt dit plaats in Gaza, naast etnische zuivering en vernietiging van de infrastructuur en diefstal van de gebieden, zowwel in Gaza als op de West Bank en Al Quds. Erkennen van Palestina zonder sancties opleggen aan de bezetter en de daders niet voor het Internationaal Strafhof brengen, zal weinig opleveren voor de Palestijnen. Daaraan gekoppeld is dat de bezetter sinds 1948 steeds meer land heeft gestolen – na een oneerlijke verdeling in 1948 na het eenzijdig uitroepen van de bezetterstaat. 

In 1946 waren er in Palestina 1.270.000 Palestijnen en zo’n 610.000 joden, maar bij de verdeling van het land Palestina middels Resolutie 181 (VN-verdelingsplan van 29 november 1947) werd er 55 procent gegeven aan de joodse minderheid en moest de Arabische meerderheid het doen met 45 procent. Door een overeenkomst van de bezetter met omliggende landen werd het gebied van de bezetter veel groter dan het VN-verdelingsplan aangaf.  

(Bronnen: NPO Kennis, Universiteit van Amsterdam, Wikipedia, al-husayn, Kenniscentrum Israël-Palestina)

Henny AJ Kreeft
Onafhankelijke (Burger) Journalistiek

Khamakar News Agency / 22.09.2025